(Jaren geleden gebeurd, toen Amsterdam nog Amsterdam was)

WEER EEN BOZE KLANT

Vorige keer vertelde ik al dat ik in een groente winkel heb gewerkt. Daar moet je natuurlijk heel vriendelijk zijn naar de klanten toe! Ook als de klanten soms wel eens lelijk doen. Zo’n klant kreeg ik op een dag voor de toonbank, Ik dacht “wat staat mij nu weer te wachten”. Wat een akelige vrouw.

Ze keek mij heel onaangenaam aan en sprak met een venijnige stem. Ik vroeg haar vriendelijk “waar kan ik u mee helpen mevrouw”? Jij hoeft mij niet te helpen. Ik moet de groenteman spreken. Wat jammer mevrouw u zal het toch met mij moeten doen! De groenteman is bezig op het ogenblik. Wat is het probleem? Je hebt mij bewust rotte aardbeien verkocht.

Ach wat vervelend mevrouw, mag ik ze even zien? Mevrouw haalt ze uit haar tas. De aardbeien waren erg geplet maar zeker niet rot. Ik zei “O ja mevrouw ik zie het”, dat mag niet. Mijn excuus. U krijgt nieuwe aardbeien. Ik pakte een bakje aardbeien en ik keerde het bakje om op mijn hand en liet zien dat ze er mooi uit zagen .Ja, die zien er goed uit zei de mevrouw. Mevrouw ik ben blij dat u met uw klacht bent terug gekomen zei ik.

Anders nog iets mevrouw?  Nee dank je zei ze nuffig.  Dan is het opgelost en wens ik u nog een fijne dag toe, riep ik vriendelijk. Toen mevrouw bij de deur was, riep ik mevrouw nog even terug. Mevrouw vroeg “Ja, wat is er”? Ik wilde u nog even een tip geven voor als u weer aardbeien koopt.

Stop de aardbeien nooit meer onder op onder de andere boodschappen, want dan worden ze geplet en dat is zonde. Dag Mevrouw tot ziens. Zo, zei mijn werkgever lachend, toch je gram gehaald. Mijn compliment voor je geduld en vriendelijkheid. Mijn dag kon niet meer stuk ……………..

(Jaren geleden gebeurd, toen Amsterdam nog Amsterdam was)

EEN BOZE KLANT

Ik heb jaren geleden in een groente winkel gewerkt. Wat ik daar toch allemaal mee maakte! Op een dag stond ik groente schoon te maken in een hoekje van de winkel. Het was die dag vrij druk en de winkel stond dan ook behoorlijk vol. Plotseling komt er met veel kabaal een meneer de winkel binnen stormen, die schijnbaar erg boos was.

Sorry mensen! Mag ik even voordringen? Ik ben woedend en ik heb een ernstige klacht. Schandalig die groente hier en dat pik ik niet. Mag ik alstublieft even voor? Verschillende dames in de winkel riepen meteen: “Gaat u maar even voor meneer”. De boze meneer loopt naar voren, gooit met een smak een krant op de toonbank en riep: “Schandalig gewoon.

Ik ben al jaren klant en dan flik je mij zo iets?”. Mijn werkgever maakte de krant open en ziet tot zijn verbazing allemaal tuinbonen schillen. Maar meneer doe eens rustig, zei mijn werkgever. Wat is er mis mee? Wat er mis mee is?, brieste de boze meneer. Ik heb ze verdorie twee en half uur laten koken en nog zijn die dingen niet gaar!
De dames in de winkel riepen in koor: “Maar man toch!. Je moet de schillen ook weggooien en alleen de tuinboontjes koken”. De man stond helemaal verbaasd te kijken en viel even helemaal stil! De dames om hem heen hadden een beetje met de man te doen.

De man leek een beetje te zijn geschrokken en stammelde: “Mijn excuus, dat wist ik helemaal niet”. “Duizend maal sorry!” De man draaide zich om en liep snel de winkel weer uit. Hij liet een winkel vol verbaasde en gniffelende mensen achter. Zelf stond ik in het hoekje van de winkel, waar de groente wordt schoongemaakt, op mijn tanden te bijten om niet keihard in lachen uit te barsten. Deze boze meneer was mijn ome Jan die altijd in was voor een grapje…………

(Jaren geleden gebeurd, toen Amsterdam nog Amsterdam was)

Ook dit is weer een waar gebeurd verhaal. Ik denk dat het inmiddels zo’n vijftien jaar geleden is toen dit gebeurde. Ik liep op de Middenweg in Amsterdam en ik moest bij het kruispunt wachten tot het stoplicht op groen sprong zodat ik kon oversteken.Wat gebeurde er?

Met hoge snelheid kwam er een brandweerauto aanrijden met sirene en zwaailichten. Zij reden met een bloedgang over het kruispunt richting Christiaan Huygensplein. Althans dat was de bedoeling!!.Helaas was de ventweg verspert want daar stonden enkele gastarbeiders tweedehands auto’s te verkopen. Zij waren niet van plan om opzij te gaan om ruimte te maken. Komt er ook nog een opgetutte hittepetit uit haar auto stappen, want de dame moest blijkbaar in de modewinkel zijn.

Op haar gemakje liep zij daar naar toe, op een manier van “zien jullie wel hoe deftig ik ben”? De sirene van de brandweerauto loeide en loeide en ging enorm te keer, maar de brandweerauto kon er niet door omdat niemand ruimte wilde maken. Ik stond vol verwondering te kijken en dacht dat is toch niet waar? Ik moet de politie bellen want dit wordt straks nog knokken.

Er staat een huis in brand!! Ga opzij!! Gelukkig had de chauffeur van de brandweerauto een oplossing. Behendig manoeuvreerde de chauffeur de brandweerauto tussen wat auto’s door en stuurde de brandweerauto de stoep op. Even verderop kon de brandweerauto weer gewoon de weg op en reed met gillende sirende verder naar de brand. Mijn nieuwsgierigheid werd wel erg groot, want er moest toch wel heel wat aan de hand zijn. Zodra het voetgangerslicht op groen sprong ben ik ben snel overgestoken en naar het plein gehold om te kijken.

Op het plein stond het vol met mensen. Iedereen was muisstil, en zij stonden allemaal naar boven te kijken. Ik keek ook naar boven, maar ik zag nergens rook!! En toen!!. Plotseling ging er een zucht van ontroering door de menigte. Hij leeft nog!!. Hij leeft nog!! riepen sommige mensen. Wat denk je wat eraan de hand was?

Er zat een duif verward in een netje. Wat een toestand allemaal zeg. Ik hou heel veel van dieren maar dit is gewoon gestoord. Wat een drama. Een brandweerauto die met gillende sirene aan komt scheuren voor een duif in een netje? Hoofdschuddend draaide ik mij om en vervolgde ik mijn weg terwijl ik dacht: “Wie moet dit in vredesnaam betalen?”

(Jaren geleden gebeurd, toen Amsterdam nog humor had)

Op de Dam ik stapte op lijn negen, richting Watergraafsmeer. Het was gezellig in de tram en het zonnetje scheen. Het was een heerlijke dag en iedereen was vrolijk. De conducteur was goed gemutst en vol humor. Op het Waterlooplein stapten er twee jonge mannen in de tram met een deur. Zij hadden duidelijk een behoorlijke slok op, maar zij gedroegen zich heel correct. Ik kan niet anders zeggen. Echter, zo’n deur in de tram krijgen met een flinke slok op dat is niet gemakkelijk. Achter de twee mannen kwamen er ook nog twee dames aan die met de tram ook mee wilden. “Wacht effe dames”, riepen de mannen met een onvervalst Amsterdams accent. We gaan er weer effe uit en dan kenne jullie er in.

Zo gezegd zo gedaan. De conducteur zat het allemaal maar eens te bekijken met de armen over elkaar en vroeg vriendelijk af en toe: “Gaat het wel jongens”? Ja meneer, prima hoor, alles onder controle. Dames u hebt er toch geen last van he? Nee toch? Alles gaat goed hoor. Excuus hoor mensen, maar we hadden zo’n mazzeltje. Vijf gulden maar voor die deur!

Dat konne we toch niet laten staan? Punt gaaf die deur! De passagiers waren het helemaal met de jongens eens en het werkte dan  ook behoorlijk op de lachspieren. Bij elke halte waar we weer wegreden riep de conducteur “jongens, pas op de deur dat die niet valt”. Het was echt hilarisch. De jongens waren behoorlijk vrolijk en vol humor.

Bij de halte Linnaeusstraat, tegenover de Hema, moesten de jongens er uit. Eén van hen riep: “zullen we daar effe naar binnen gaan en kijken of we daar een passend slot kunnen vinden?  “Waar zit toch je verstand man”, zei de ander toen. We kunnen toch niet met de deur bij de Hema naar binnen gaan?. Nee daar heb je gelijk in, maar wel in de tram riep toen de ander weer lachend. Beste mensen hartelijk dank en u ook conducteur. Zingend liepen de twee jongens toen weg. Met de deur tussen hun in…………..

Zo af en toe bekruipt me heimwee naar alles wat er ooit eens was. Naar mensen die ik niet meer zal ontmoeten, naar jeugd naar dagen van voorbij.

Ik weet het, het zal nooit meer zijn, daar heb ik me bij neer te leggen, maar soms zou ik nog graag eens zeggen wat fijn dat je er bent.

In mijn gedachten denk ik ze af en toe nog te ontmoeten, zou hen zo graag nog eens begroeten, zeggen dat ik ze niet vergeten ben.

Ik weet het, vroeger wat het echt niet beter. Maar wat je kwijt bent komt nooit meer terug.

Heimwee blijft, wat gaat de tijd toch vlug.

Zo’n 8 jaar geleden ontmoette ik, in een kleine badplaats aan de Noorzeekust, een lieve en vriendelijke vrouw die Joke bleek te heetten. Toen ik Joke voor het eerst zag, dacht ik in eerste instantie dat zij drugs had gebruikt en stoned was. Zij was wat onvast in haar bewegingen en ook een beetje versuft en afwezig. Toen wij eenmaal aan de praat raakten, bleek al gauw dat zij helemaal niet stoned was of drugs had gebruikt. Toen zij mij haar verhaal vertelde, voelde ik een diep respect en medelijden voor haar.

Zij vertelde mij dat haar man nog niet zo lang geleden het leven niet meer zag zitten en zelfmoord had gepleegd. Joke kon dit totaal niet verwerken en was volledig van de kaart. Zij kon het verlies van haar man niet verwerken en wendde zich tot haar huisarts. Blijkbaar wist de huisarts niet goed om te gaan met de situatie van Joke en de huisarts schreef Joke “Oxazepam” voor.

Dit medicijn wordt gebruikt bij angst en gespannenheid. Het werkt rustgevend en ontspant de spieren, maar het maakt ook suf. Vandaar ook dat ik bij onze ontmoeting dacht dat Joke stoned was. Joke had een klein hotel / pension en na de dood van haar man verwaarloosde zij het hotel / pension omdat zij, mede door de invloed van de medicijnen die zij gebruikte, de werkzaamheden niet meer goed kon uitvoeren en daar ook de energie niet meer voor had. Omdat het hotel / pension in verval begon te raken, besloot Joke om de hele boel te verkopen. Nadat de makelaar zijn best had gedaan en het hotel / pension van Joke had verkocht nam een goede vriendin van Joke, die verpleegster was, Joke mee naar het A.M.C.

De gezondheid van Joke leek niet echt te verbeteren en daarom had de vriendin van Joke een afspraak gemaakt zodat Joke eens goed onderzocht kon worden. Na een aantal onderzoeken kreeg Joke de uitslag en het bleek dat Joke leed aan de ziekte van “Pick” (spreek uit: “Piek”). De ziekte van “Pick” is een vorm van dementie die voornamelijk voorkomt bij mensen op de wat jongere leeftijd zo tussen de 50 en 60 jaar. Op langere termijn zou Joke hieraan kunnen overlijden zo was het bericht. Het leek beter te zijn voor Joke dat zij niet meer zelfstandig zou wonen, maar zich zou laten opnemen in een verpleeghuis.

Hoewel Joke zich soms alleen voelde, was zij eigenlijk wel op haar plaats in het verpleeghuis en de jaren verstreken. Na een jaar of 6 in het verpleeghuis ontmoette Joke op een dag een hele leuke meneer en werd op slag verliefd op hem. Deze leuke meneer was een kapitein op de wilde vaart en had tot 2 keer toe een zware beroerte gehad. Hij zit in een rolstoel en is rechts verlamd. Inmiddels is Joke met haar nieuwe liefde alweer 2 jaar samen. Joke heeft nooit kinderen gehad, maar Joke verzorgt haar liefje als een echte “moederkloek”.

Zij helpt en vertroetelt “haar kapitein” zoveel als zij maar kan. Nu naderen langzamerhand de Kerstdagen weer en Joke en haar “lover” verheugen zich hier enorm op. Zij zitten vaak hand in hand bij elkaar en zijn stapelgek op elkaar. Zij kan niet meer zonder hem en hij kan niet meer zonder haar. De kapitein is erg emotioneel en dan huilt hij soms. Joke is vol liefde en troost hem dan.

Zij draaien Kerstmuziek en ook muziek van Pavarotti en Mario Lanza. Soms drinken zij gezellig met elkaar een wijntje, gemixt met frisdrank. Joke is nu 63 jaar en haar kapitein is nu 73 jaar. Volgens de dokter gaat het goed met Joke en kan zij nog jaren voort. Ik wens Joke en haar kapitein hele fijne feestdagen en wens dat zij nog heel veel jaren gezond en gelukkig met elkaar zullen zijn……………….

Sjaak Aue.

Weet u veel van muziek en kent u veel titels van liedjes?
Test uw kennis en kijk of u het antwoord weet op de onderstaande “Hersenkraker”.

Twee vrouwen raken in gesprek in de trein. De ene vrouw vertelt trots over haar dochtertje met de bijzondere naam Joëlla Fiona, waarop de andere vrouw zegt: ‘Ik wed om honderd euro dat ik een liedje kan opnoemen waarin de naam van jouw dochter voorkomt.’ De andere vrouw stemt direct toe, want ze weet zeker dat dit onmogelijk is. Als de trein stopt, stapt de vrouw die de weddenschap voorstelde uit met honderd euro in haar zak. Wat was de titel van het liedje?

De oplossing staat ook op onze website.

Veel succes

Allereerst de oplossing van de hersenkraker van vorige keer. Een vrouw had een weddenschap gewonnen met een andere vrouw, omdat zij wist in welk bestaand lied de naam Joëlla Fiona voorkomt. U kon zelf uw “hersenskraken” door te proberen te ontdekken in welke lied de niet vaak gehoorde naam Joëlla Fiona voorkomt. Heeft u gevonden om welk lied het gaat, of kon u er er na heel lang denken toch niet uitkomen?
De juiste oplossing is het lied “Happy birthday to you“. In dat lied kun je namelijk iedere naam invullen die je maar wilt.

Happy birthday to you,
Happy birthday to you,
Happy birthday dear Joëlla Fiona,
Happy birthday to you

Gemeen hé?